UPPGÖTVAÐU HVAÐ POSTULASAGAN Í BIBLÍUNNI SNÝST UM - KRISTNI

Postulasagan

Postulasagan veitir nákvæma, skipulega, vitni frásögn af fæðingu og vexti frumkirkjunnar og útbreiðslu fagnaðarerindisins strax eftir upprisu Jesú Krists. Frásögn hennar veitir brú sem tengir líf og þjónustu Jesú við líf kirkjunnar og vitni elstu trúuðu. Verkið byggir einnig upp tengsl milli guðspjöllanna og bréfanna.

Postulasagan er skrifuð af Lúkasi og er framhald Lúkasarguðspjalls, og heldur áfram sögu hans um Jesú og hvernig hann byggði kirkju sína. Bókinni lýkur nokkuð skyndilega og bendir sumum fræðimönnum á að Lúkas hafi hugsað sér að skrifa þriðju bók til að halda sögunni áfram.

Eins og Lúkas lýsir útbreiðslu fagnaðarerindisins og þjónustu postulanna beinist hann fyrst og fremst að tveimur, Pétri og Páli.

Hver skrifaði Postulasöguna?

Höfundar Postulasögunnar er rakið til Lúkasar. Hann var grískur og eini heiðingja kristni rithöfundur Nýja testamentisins. Hann var menntaður maður og við lærum í Kólossubréfinu 4:14 að hann var læknir. Lúkas var ekki einn af 12 lærisveinunum.

Þrátt fyrir að Lúkas sé ekki nefndur í Postulasögunni sem rithöfundur, var hann færður til höfundaréttar strax á annarri öld. Í síðari köflum Postulasögunnar notar rithöfundurinn fyrstu persónu fleirtölu frásagnarinnar, „við“, sem gefur til kynna að hann hafi verið staddur með Páli. Við vitum að Lúkas var trúfastur vinur og ferðafélagi Páls.

Skrifað dagsetning

Milli 62 og 70 e.Kr., þar sem fyrri dagsetningin var líklegri.

Skrifað til

Postulasagan er skrifuð til Theophilus og þýðir „sá sem elskar Guð“. Sagnfræðingar eru ekki viss hver þessi Theophilus (sem nefndur er í Lúkas 1: 3 og Postulasögunni 1: 1) var, þó líklegastur væri hann Rómverji með mikinn áhuga á nýmyndun kristinnar trúar. Lúkas gæti líka hafa verið að skrifa almennt til allra þeirra sem elskuðu Guð. Bókin er líka skrifuð til heiðingja og alls staðar.

Landslag Postulasögunnar

Postulasagan segir frá útbreiðslu fagnaðarerindisins og vöxt kirkjunnar frá Jerúsalem til Rómar.

Þemu í Postulasögunni

Postulasagan hefst með því að úthella fyrirheitnum heilögum anda Guðs á hvítasunnudag. Fyrir vikið vekur boðun fagnaðarerindisins og vitni um nýstofnaða kirkju neista loga sem dreifist um Rómaveldi.

Opnun Postulasögunnar greinir frá aðal þema í bókinni. Þegar trúaðir eru styrktir af heilögum anda bera þeir vitni um boðskap hjálpræðisins í Jesú Kristi. Svona er kirkjan stofnuð og heldur áfram að vaxa, dreifast á staðnum og heldur svo áfram til endimarka jarðar.

Það er mikilvægt að viðurkenna að kirkjan byrjaði ekki eða þroskaðist af eigin krafti eða frumkvæði. Trúaðir fengu vald og leiðbeiningar af heilögum anda og það er enn í dag. Verk Krists, bæði í kirkjunni og í heiminum, eru yfirnáttúruleg, fædd af anda hans. Þó að við, kirkjan, séum skip Krists, þá er útrás kristninnar verk Guðs. Hann veitir fjármagn, eldmóð, framtíðarsýn, hvatningu, hugrekki og getu til að framkvæma verkið með því að fylla heilagan anda.

Annað meginatriðið í Postulasögunni er andstaða. Við lesum um fangelsi, barsmíðar, grjóthrun og samsæri til að drepa postulana. Höfnun fagnaðarerindisins og ofsóknir boðbera þess vann hins vegar til að flýta fyrir vexti kirkjunnar. Þrátt fyrir að vera letjandi, má búast við mótspyrnu gegn vitni okkar fyrir Krist. Við getum staðið fast og vitað að Guð mun vinna verkið og opna tækifæri fyrir tækifæri jafnvel í miðri harðri andstöðu.

Lykilpersónur í Postulasögunni

Persónur í Postulasögunni eru nokkuð margar og eru Peter, James, John, Stephen, Philip, Paul, Ananias, Barnabas, Silas, James, Cornelius, Timothy, Titus, Lydia, Luke, Apollos, Felix, Festus, og Agrippa.

Lykilvers

Postulasagan 1: 8
"En þú munt fá kraft þegar heilagur andi kemur yfir þig, og þú munt vera vitni mín í Jerúsalem og í allri Júdeu og Samaríu og til endimarka jarðar." (NIV)

Postulasagan 2: 1-4
Þegar hvítasunnudagurinn var kominn voru þeir allir saman á einum stað. Allt í einu kom hljóð eins og blása af ofsafengnum vindi af himni og fyllti allt húsið þar sem þeir sátu. Þeir sáu hvað virtust vera tungutungar sem aðgreindu sig og hvíldu á hverju þeirra. Allir fylltust þeim af heilögum anda og fóru að tala á öðrum tungumálum þegar andinn gerði þeim kleift. (NIV)

Postulasagan 5: 41-42
Postularnir yfirgáfu Sanhedrin og voru glaðir vegna þess að þeir voru taldir verðugir til að þjást svívirðingar vegna nafnsins. Dag eftir dag, í helgidóminum og húsi til húsa, hættu þeir aldrei að kenna og boðuðu fagnaðarerindið að Jesús væri Kristur. (NIV)

Postulasagan 8: 4
Þeir sem voru dreifðir boðuðu orðið hvert sem þeir fóru. (NIV)